احمد بورقانی برایم یعنی

مردی آرام که میخندید

هیجان شانزده سالگی

روزنامه هایی که نفس می کشیدند

مردمانی که جان داشتند

هوایی که هنوز بوی تعفنش همه جا را بر نداشته بود

بقول فرجام

“احمد بورقانی همان مردی بود که خاتمی شعارش را می داد،

مهاجرانی ادایش را در می آورد،

و ما نسل قانع بی حماسه منتظرش بودیم.”

حالا احمد بورقانی مرده

مثل شانزده سالگی من

و روزنامه ها و هوا و آدمها

حالا احمد بورقانی دیگر نمیخندد..